insanlar bir süre sonra resme gidip dua etmesin, ondan şefaat istemesin, onu Allah'la arasına aracı koymasın diye yok.
ki halk kitleleri bunu yapar. daha önce defalarca da yapmıştır.
islam'ın tebliğinin ilk yıllarındaki müşrikler de sanıldığı gibi tanrıyı falan reddetmiyordu. ama Allah'la aralarına aracılar koymuşlardı.
bu sadece heykel değildi.
bazen bir taştı, bazen bir ağaçtı, bazen bir resimdi.
mesela hz muhammed onlara islam'ı ilk tebliğ ettiğinde "biz zaten Allah'a inanıyoruz. biz ibrahim'in dini üzereyiz." demişlerdi.
ama hz. ibrahim in resimlerini kabenin duvarına çiziyorlardı.
islam'dan daha önce de nazil olan tevhid dinlerindeki bozulmalar da hep meleklerin, iyi insanların, peygamberlerin vs. resim ve heykellerinin yapılmasıyla başlamıştır.
insanlar bu şeylerden hep bir şeyler istemişler, onu kutsamışlar, direkt ona tapmasa da "şu duamı Allah'a ulaştır. biz günahkarız, o seni sever." diye taleplerde bulunmuştu.
bu İslam'da şirktir. "Müşrikler ateist değillerdi. Allah'ın varlığını kabul ediyorlardı. Gökleri ve yeri yaratanın, güneş ve ayı var edip ilâhî kanunlara boyun eğdirenin, bunları insanın hizmetine verenin, yağmuru yağdırıp bitkileri bitirenin Allah olduğunu söylüyorlardı. Fakat imanları şirkle karışıktı. (
www.islamveihsan.com) "
Allah onlar için Kuran'da "Şayet o inkârcılara, “Gökleri ve yeri yaratan, güneşi ve ayı yasalarına boyun eğdiren kimdir?” diye soracak olsan, hiç tereddütsüz “Allah’tır” derler. O halde haktan nasıl yüz çevirirler? (Ankebut 61)" der.
mesela ilk nesil, resim yahut heykelleri bir şey istemek için yapmaz. onları Allah'ı ya da onun salih kullarını hatırlamak için yapar. ama her gelen nesil kendinden öncekinin saygısını görüp işi tapmaya vardırır.
resmin yasak olmasının sebebi budur.
ben İslam bilgini falan değilim. bildiğim kadarını paylaştım.